خاطرات مهاجرت جواد به مونترال – قسمت آخر

ادامه خاطرات مهاجرت از قسمت یازدهم…

کاریابی در کانادا قسمت دوم

مسول نیروی انسانی بعد ده دقیقه اومد و بهم خوشامد گفت و منو راهنمایی کرد به اتاقش. تو تمام مدت مصاحبه خنده از رو لبم نمی افتاد و سعی می کردم خودم رو پر انرژی و مثبت نشون بدم. سوالهایی که می کرد رو با آمادگی و شمرده شمرده به فرانسه جواب می دادم.

مصاحبه خوب پیش رفته بود و تماس گرفت با رییس بخش تولید و بهره برداری کارخونه و اونهم اومد و چندتا سوال تخصصی کرد. بعد بهم گفت اگر دوست داری میتونیم انگلیسی با هم صحبت کنیم.

(از روی لهجه خیلی سریع متوجه میشن که فرانسه زبان نیستی و الان گاهی اوقات که من خرید میکنم و فرانسوی صحبت میکنم خودشون میگن اگر میخوای انگلیسی صحبت کنیم، حس بدیه چون میفهمی که لهجه داری و نتونستی درست صحبت کنی، ولی اونها از روی لطف این رو میگن و قصد ناراحت کردن ندارن. یک خاطره هم توی این پرانتز بگم که شاید خوندنش براتون جالب باشه. ماه اول یا دومی بود که اومده بودیم کانادا، یک نمایشگاه فروش ویژه محصولات آدیداس و نایک برگزار شده بود که با خانومم رفتیم برای خرید، وقت حساب کردن، فروشنده طبق رسم فروشنده های مونترال به دو زبان سلام کرد و گفت Bonjour, Hi تا من به هر زبان که راحتتر هستم جواب بدم و اون بفهمه من انگلیسی صحبت میکنم یا فرانسه. منم که تا مدتها نمیدونستم این رسم رو جواب دادم Bonjour, Hi اونم شروع کرد به فرانسه حرف زدن و چیزی پرسید که من نفهمیدم و نگاهش کردم! دوباره پرسید و من گفتم میشه انگلیسی صحبت کنین؟!؟ بهم گفت شما که فرانسوی نمیدونی چرا فرانسوی سلام میکنی؟ از حرفش ناراحت شدم اما جالبه بگم که تا چندوقت بعدش هم نفهمیده بودم که وقتی فرانسه بلد نیستم نباید بگم Bonjour چون طرف شروع میکنه به فرانسوی صحبت کردن).

من به رییس بهره برداری گفتم میدونم که اینجا باید فرانسه صحبت کنم و ترجیح میدم که به فرانسه ادامه بدیم. در آخر هم ازم پرسیدن که از کی میتونی کار رو شروع کنی؟ منم به شوخی گفتم با کفش کار اومدم (گفته بودن که باید با کفش کار بیای چون از واحد تولید میخوای بازدید کنی) و اگر لباس و عینک کار بدین همین الان شروع میکنم! خندیدن و ادامه دادم که خیلی مشتاقم که اینجا کار کنم و بیشتر از من همسرم دوست داره چون میدونه انواع محصولات آرایشی تولید میکنین و برای کارمندان تخفیفهای خوبی برای خرید دارین!

سوالهای رییس بهره برداری که تموم شد گفت بیا بریم واحد تولید رو باهم ببینیم و با بچه ها آشنا بشی. دنبالش رفتم و قسمتهای مختلف کارخونه رو نشون داد و رسیدیم بخش تولید. پنج نفر تکنسین تولید بودن توی فضایی به نسبت کوچک. من توی پالایشگاه و پتروشیمی کار کرده بودم که خیلی وسیع بودند با تجهیزات و دستگاههای حجیم و بزرگ و اینجا به چشمم کوچک میومد. واحد تولید شامل هشت راکتور همزن دار و تعدادی پمپ و توربین و اتصالات می شد. تجهیزات تصفیه آب، بخار آب، آب سرد و کمپرسور بخش دیگه ای بود. رییس بهره برداری ما رو تنها گذاشت و رفت و گفت برمیگردم. محیط بسیار تمیز بود و فضای دوستانه ای بین تکنسینهای اون بخش احساس میشد.

با الیاس خیلی گرم حال و احوال کردم. با الیاس و بقیه شروع به صحبت کردیم. من کمتر سوال میکردم و بیشتر اونها خودشون برام از همه چی توضیح میدادن. از شرایط کار می گفتن و توضیحات کلی بهم دادن. بعد یکساعت رییس اومد و دنبال یکی از تکنسین ها می گشت که من رو دید، با تعجب بهم گفت تو هنوز اینجایی؟ از من بکلی فراموش کرده بود. من رو مشایعت کرد و خداحافظی کردیم. تو راه برگشت مصاحبه و صحبتهایی که کرده بودم و حرفهایی که شنیده بودم رو مرور می کردم. از محیط کار و کارمندهای شرکت خوشم اومده بود.

خیلی گرم بودن و حس خوبی بهم منتقل کرده بودن. دوست داشتم این فرصت رو از دست ندم و اینجا شروع به کار کنم. شرایط کاری خیلی خوب بود. فضای سرپوشیده، محیط تمیز، ساعت کاری ثابت و شیفت روز و حقوق به نسبت خوب. خونه که رسیدم با خوشحالی به خانومم گفتم که این دفعه مصاحبه رو خوب دادم و امیدوارم که استخدام بشم. بعد از یکی دو ساعت از شرکت کاریابی باهام تماس گرفت اون خانوم و بهم تبریک گفت و خبر پذیرفته شدنم رو داد و گفت از صبح دوشنبه باید شروع به کار کنم. حبیب رو انتخاب نکرده بودن چون گفته بود منتظر جواب یک شرکت دیگه است و بیست رو دیگه میتونه شروع به کار کنه.

توی پوست خودم نمی گنجیدم، بعد دو سال و چهار ماه زحمت و پیگیری، بعد پشت سر گذاشتن روزهای سخت درس و کار جنرال، تونسته بودم کار تخصصی با حقوق خوب توی یک شرکت معتبر پیدا کنم. از عملکرد خودم از ابتدای ورود تا اون لحظه واقعا راضی بودم و توی دلم به خودم باریکلا می گفتم! اون مسیر ناهموار و پر پیچ و خم و نا آشنایی که هنگام ورود به کانادا جلوی خودم میدیدم طی کرده بودم و رسیده بودم به بزرگراهی که آخرش روشن بود و ازین به بعد پیش روی خودم مسیری میدیدم هموار با کلی تابلوی راهنما و ماشینی مطمئن که من رو پیش می برد.

کارم رو تو اون شرکت شروع کردم. پنج ماه اول دوره ی آموزشی و آزمایشی بود و کل فرآیند تولید محصولات مختلف و کار با تجهیزات و پروسه های مختلف رو آموزش دیدم. از کارم راضی بودم و محیط کاری و همکارام رو دوست داشتم. تابستان اون سال پدرم برای اولین بار به کانادا اومد. خیلی خوشحال بودم که بالاخره راضی شده بود بیاد پیش ما. آخه سالهای قبلش هر دفعه به بهانه ای نمی اومد اما ایندفعه راضی شده بود و برای سه ماه پدرم مهمان ما بود. حس خیلی خوبی بود حضور پدر کنارمون. اون تابستون تمام سعی خودم رو کردم که به پدرم بهش خوش بگذره و شهرها و مناطق دیدنی و تفریحی اطراف رو ببینه. از حرفهای پدرم فهمیدم که خوشحاله که ما مهاجرت کردیم و اینجا و با این شرایط زندگی میکنیم. ازون حس تلخ لحظه ی خداحافظی و خروج از ایران دیگه خبری نبود.

اواخر تابستون مثل دو سال قبل تصمیم گرفتیم که برای تعطیلات کریسمس ایران باشیم. مرخصی هام رو نگهداشتم و همه رو جمع کردم و سوپروایزرم رو راضی کردم که برای یکماه بهم مرخصی بده که برم ایران.
اما اتفاقی افتاد که منجر شد کاری که ازش راضی بودم و فکر میکردم تا سالها تو همین شرکت مشغول خواهم بود رو عوض کنم…

پاییز شده بود و بواسطه ی فروش کمتر درین فصل، تولید کارخونه به شدت افت کرد، افت تولیدی که به گفته ی یکی از همکاران قدیمی تر از سال ۲۰۰۸ به این طرف بی سابقه بود. یکی از همکارای بخش ما رو تعدیل کردند و من رو به شیفت بعداز ظهر منتقل کردند. نشانه ی خوبی نبود و احساس کردم که امنیت شغلیم به خطر افتاده و به فکر تغییر شغل افتادم.

اینجا امنیت شغلی در حد صفره! یعنی ممکنه صبح بیای سرکار و بهت بگن همین الان دیگه بیکار شدی و باید وسایلت رو جمع کنی و بری! به محض این که به هر دلیلی فروش شرکت یا سود پایین بیاد به سراغ کم کردن نیروی کار میرن و بدون تعارف تعدیل میشی. می خواستم شرکتی کار کنم که امنیت شغلی بیشتری داشته باشه و چه بهتر که تو حوزه ی نفت و گاز و پتروشیمی باشه چون حوزه ی تخصصی تر خودمه و البته سطح حقوقی بالاتری داره.
اواخر اکتبر ماه بود. دوباره رفتم سراغ سایت indeed و ایندفعه خیلی حساب شده تر فقط رفتم سراغ شرکتهای بزرگ حوزه ی نفت و گاز و پتروشیمی.

دیگه به خودم مطمئن بودم، چون سابقه کار کانادایی، مدرک کانادایی رو داشتم و زبان فرانسه و انگلیسی هم میتونستم صحبت کنم. دو سه جا اپلای کردم. یکی شون باهام تماس گرفت و وقت مصاحبه داد. یک شرکت زیرمجموعه ی یک غول پتروشیمی امریکایی شناخته شده، با بیش از سی واحد پتروشیمی در کشورهای مختلف دنیا بود و شرایط کاری و حقوقی خوبی داشت. مصاحبه ی خوبی انجام دادم و توی همون مصاحبه سوپروایز بهره برداری به مدیر نیروی انسانی اوکی داد و همونجا بهم گفتن که از ابتدای هفته بعد بیام و کارم رو شروع کنم.

خوشبختانه قبل من دو تا ایرانی دیگه اونجا کار کرده بودن و سوپروایزر دید خوبی نسبت به ایرانی ها داشت. در انتهای مصاحبه گفتم که یکماه و نیم دیگه برای رفتن به ایران بلیط دارم و یکماه نیستم. قبول کردن و گفتن موردی نداره. بهتر ازین دیگه نمی شد. تونسته بودم وارد حوزه ی تخصصی و دوست داشتنی خودم بشم و توی یک شرکت بزرگ و معتبر استخدام بشم. الان هم که هشت ماه ازون تاریخ میگذره توی اون شرکت مشغول به کار و شکر خدا بسیار راضی هستم.

• این قسمت رو بخواست تلویزیون مهاجر خیلی خلاصه گفتم و رد شدم تا داستان بیشتر ازین طولانی نشه!

خرید خانه در کانادا

کمی برگردیم به عقب. تابستون گذشته بود و توی اون شرکت آرایشی کار میکردم. زندگیم روی روال افتاده بود و همه چی خوب پیش میرفت. تو فکر خرید خونه افتاده بودم. چندتا از دوستانی که یکی دو سال قبل من اومده بودن، خونه خریده بودن و من رو تشویق می کردن برای خرید هرچه زودتر خونه. خرید خونه اینجا خیلی راحت تر از ایران هست و میشه تحت شرایطی حتی ۹۵ درصد ارزش خونه رو از بانک وام گرفت.

اما من همون ۵ درصد رو هم نداشتم. اما خوشبین بودم مثل همیشه و تو ذهنم با خودم میگفتم که من باید به هر طریق ممکن سال دیگه خونه بخرم و دیگه مدت اجاره ی این خونه رو تمدید نخواهم کرد. برای تعطیلات که ایران رفته بودیم، از یک جایی که فکرش رو نمی کردم پولی به من رسید که میشد باهاش اون ۵ درصد پول اولیه ی خرید خونه رو داد. یعنی بعضی وقتها زندگی بازیهایی باهات می کنه که خودت حیرون میمونی.

من که دیگه به مثبت اندیشی و معجزه ی قانون جذب ایمان آوردم. چون زمانی که با خودم گفتم که باید خونه بخرم و میخرم اصلا هیچ پس اندازی نداشتم و فکر کردن به خرید خونه بی معنی میومد، اما من از کائنات خواستم و کائنات هم جوابم رو داد. وقتی از ایران برگشتیم پنج ماه و نیم فرصت داشتم تا اتمام مدت اجاره نامه، ظرف دوماه یک خونه ی ویلایی خیلی بهتر از حد تصور خودم خریدم (خرید خونه هم نکات و ماجراهای خودش رو داره که شرحش باشه شاید برای زمان دیگری و لازمه از بابک عزیز دوست خوبم بابت کمک هاش زمان خرید خونه تشکر کنم) و الان که دارم انتهای داستان رو برای شما مینویسم در حین انجام کارهای قبل اسباب کشی هستیم.

پیش از مهاجرت اگر کسی به من میگفت چهارسال بعد تو در کانادا در یک کمپانی بزرگ امریکایی کار خواهی کرد، خونه ی بزرگی داری و ماشین شاسی بلند سوار میشی و خدا بهت یک دختر داده که الان دو سالشه، شاید باورم نمی شد. راهی رو که تو ایران شاید حداقل ۱۵ تا ۲۰ سال لازم باشه طی کنی تا بهش برسی رو ظرف چهارسال طی کردم. این از بابت خارق العاده بودن یا تلاش بیش از حد من نیست، این بواسطه ی نوع کشورداری دولت کاناداست، بواسطه ی قوانینی است که برای کمک به مهاجرین وضع کردن و شرایطی رو فراهم آوردن که تو بتونی خیلی سریع رشد کنی و از حداقلهای یک زندگی برخوردار باشی.

تعریف حداقلهای زندگی کانادایی همینی هست که من الان دارم. من الان تازه به حداقل یک زندگی کانادایی رسیدم. این کشور کاناداست که به نظر من داره خیلی خوب اداره میشه و روال امور کشور دست کسانی است که به مردم کشورشون عشق میورزند، احترام میگذارند و بهشون فکر میکنند و حق یک کانادایی می دونند داشتن یک زندگی با کیفیت. یکی از همکلاسی های کالج مون یک پسر ۲۳ ساله ی کبکی بود که همون زمان که کالج میومد، خونه و ماشین داشت و با دوست دخترش زندگی میکرد.

تو سن ۲۳ سالگی حداقلهای زندگی رو داشت و من افسوس میخوردم که کاشکی تو سن پایینتر مهاجرت کرده بودم تا زودتر به این حداقل هایی برسم که تو ایران شاید تا آخر عمر هم با داشتن یک کار کارمندی یا مهندسی نتونی بهش برسی. در انتها از همه ی شما که با پیامهای محبت آمیزتون مایه ی دلگرمی من شدید و به من لطف داشتید تشکر میکنم و امیدوارم به آرزوهاتون برسین و روزی برسه که شرایط به گونه ای باشه که هیچ ایرانی ای مجبور نشه به خاطر رسیدن به حداقل های زندگی ترک وطن کنه.

داستانم رو با قطعه شعری از هوشنگ ابتهاج خاتمه میدم که بیست سال پیش روی برد راهروی دانشگاه خوندم و بهش ایمان دارم و برای خودم گهگاهی زمزمه میکنم.

«زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبایی رسند
آن قدر زیباست این بی بازگشت
کز برایش می توان از جان گذشت
مردن عاشق نمی میراندش
در چراغ تازه می گیراندش
باغ ها را گر چه دیوار و در است
از هوا شان راه با یکدیگر است
شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه هاشان دست در دست هم است .»

بزودی در تالار گفتگوی آنلاینی که با زحمات تلویزیون مهاجر طراحی و آماده شده، پاسخگوی سوالات شما درباره تحصیل و زندگی و مهاجرت به استان کبک و مونترال خواهم بود. تا آماده شدن تالار گفتگو می توانید در پایین همین بخش نظرات سوال خود را مطرح نمایید.